Waar zijn ze gebleven, de helden van toen. Nationale zeehelden die ooit met veel bravoure en wapengekletter de vijandelijke vloot in de pan hakten. Relicten uit een ver verleden die ergens in de achterkamertjes van ons geheugen een sluimerend bestaan leiden. Maar toch… Het bestaat nog. Hedendaags heldendom. Anoniem en onopgemerkt. Neem mijn oude vader van 91. Na het overlijden van mijn moeder, waar hij meer dan 60 jaar lief en leed mee deelde, staat hij er alleen voor. Maar het leven gaat door en hij drinkt de beker tot de laatste druppel. Hij woont nog zelfstandig, stoft en zuigt, fietst en wandelt en doet de dagelijkse boodschappen. Niet dat hij het niet moeilijk heeft, zijn gezondheid is broos en zijn lichaam laat hem steeds vaker in de steek. Aan zelfbeklag doet ie niet, zijn belangstelling voor de ander staat als altijd voorop. Zo’n levensinstelling verdient een diepe buiging. Chapeau voor deze Held!