Een keer in de week ga ik op de koffie bij mijn oude moeder. Verhalen van vroeger met een koekje. En, als het nodig is, boodschappen halen, wat papierwerk doen of een klusje met een schroefje hier en een spijkertje daar. Dat doe ik met plezier, mijn moeder zeurt niet en is zichtbaar tevreden als ik kom. De normaalste zaak van de wereld. Maar toch… In onze overgestructureerde samenleving heeft ooit iemand de mantelzorgpluim bedacht. Een waardering van de overheid voor wie mantelzorg verricht, want zo heet dat wat ik voor mijn moeder doe. Op aanvraag kom je in aanmerking voor deze pluim ter waarde van 200 euro. Gaat de zorg verder en neem ik moedertje in huis, dan heb ik een probleem: dan wil de overheid 300 euro korten op haar AOW. Van mantelzorgpluim naar mantelzorgboete. Ach, een pluim hoor je gewoon te krijgen en een boete moet je niet willen.